من آن كنيز خدايم كه يار طاهايم
منم كه مادر امّ الائمه زهرايم


به افتخار كنيزي مصطفي اين بس
كه من شريك نبي در نشاط و غمهايم


خداست شاهد حالم كه من چه‏ها ديدم
اگر چه شاد ز يك عمر امتحانهايم


گهي به شعب ابي طالبم گواه بلا
گهي ستم كش اهل حجاز و بطحايم


اگر بهشت برين جايگاه شأن من است
براي اينكه به دنيا مطيع مولايم


ز نيش طعنه ی نمّام‏هاي آل قريش
هنوز وارث درد و بلاست زهرايم


تمام هستي خود را به عشق بخشيدم
به عشق اينكه به بيت نبي است مأوايم


ولي چه زود شنيدم پس از من و احمد
حريم عشق بسوزد به دست اعدايم


ستم به فاطمه‏ام از قديم عادت داشت
از آن زمان كه به دل بود انيس غمهايم


هميشه فاطمه مي‏گفت از درون با من
كه من يگانه معين تو در بلاهايم


خدا گواه بسوزم از اين كه در غم و درد
نبود سايه من بر سر تو، اي وايم


مرا كفن ز بهشت آيد اي خداي حسين
اگر چه مادر آن بي كفن به صحرايم.
شیعه نیوز